Zwaartekracht en ontploffingen

Er is dit weekend een hoop gevallen, trays, gieters, plantjes, labels, maar ikzelf gelukkig niet. Het kratje koolplantjes dat op z’n kop belandde baalde ik het meest van, maar gelukkig zijn het supersterke planten en was er geen een geknakt! Volgens mij is de hoeveelheid spullen die je laat vallen direct gerelateerd aan hoe makkelijk je de bende weer op kan rapen.

Zaterdag verspeende ik komkommers, die gaan altijd zo hard! Het is nu dinsdag en ik heb spijt dat ik ze niet meteen in een grotere diepere zaaitray heb gezet, want de snackkomkommers die ik afgelopen donderdag verspeende zijn daar eigenlijk qua ruimte wel aan toe. Ook verspeende ik de leeuwenbekken, daar zaai ik echt altijd te veel van. De zaadjes zijn heel klein, dus het lijkt altijd heel weinig. Tot het opkomt. Er zijn mensen die heel geduldig met een tandenstoker in elke cel één zaadje proppen. Ik hoor daar niet bij. Ik ga vervolgens liever heel geduldig de ieniemienie zaailingen verspenen uit een ontploft zaaibakje.

Op zondag nam ik mijn spa (ook weer onmogelijk mee te nemen als je met een rollator loopt) en waggelde ik naar het bessenbos.

Een van onze drie nog jonge blauwe bessenstruiken was gedeeltelijk afgestorven en er was eigenlijk nog maar één takje over. En aangezien ik laatst in een impuls een roze blauwe bes ‘Pink Lemonade’ kocht, had ik bedacht die ene tak op te graven en in een pot te zetten om wat extra te vertroetelen en mogelijk weer wat levendiger te krijgen en dan was er meteen een plekje vrij voor mijn nieuwe bes. Een gat graven was eigenlijk nog best heel ingewikkeld, want ik kukelde steeds bijna voorover in mijn eigen gat. Uiteindelijk heeft manlief me geholpen en staat ie nu lekker in de volle grond. Wel weer jammer dat ik hem uit de pot haalde en bleek dat hij maar een mini kluit had, en duidelijk pas recent in deze pot was gezet. Hopelijk slaat hij goed aan!

Wat wel lukte met de spa, was het uitgraven van een te groot geworden verbena in de border bij het terras. In één hand de spa, en in de andere mijn kruk, en dan kon ik zelfs met mijn voet de spa de grond in drukken. Het was flink worstelen, maar ik heb gewonnen! Wel meteen weer een smerige kruk.

Verder ontdeed ik deze en nog een andere border voor het huis van ongewenste bezoekers: speenkruid, paardenbloemen, grassen, kleine veldkers en nog veel meer.

Mijn vader zaaide in de volle grond spinazie, rucola en veldsla en plantte een aantal slaplantjes, terwijl ik in de kas nog gele kerstomaten zaaide. Afgelopen jaren hadden we eigenlijk alleen maar rode kerstomaten, want die vinden we het lekkerst, maar ik had zin in een beetje kleurvariatie. Ook was uiteindelijk geen enkel zaadje van mijn snackpaprika’s gekiemd, dus daar kocht ik een zakje van en die zaaide ik ook.
Vorige week zaaide ik al bleekselderij, de ‘Pascal, Groene Volpijp’, maar toen las ik dat er ook nog zelf blekende bleekselderij is en dat die zachter van smaak is. Ik hou eigenlijk niet zo van bleekselderij, maar deze moest ik toch even proberen, dus heb ik ook nog maar gezaaid.

Tot slot verspeende ik nog andijvie, groene krulsla ‘Lollo Bionda’ en ‘Brune ‘d Hiver’. Soms koop je zaadjes omdat je iets lekker vindt, soms koop je zaadjes omdat iets er mooi uit ziet, en soms omdat de naam alleen al mooi is. Bij deze laatste sla hoop ik op alle drie!

In de tuin en de kas komt er van alles tot leven. Het groen ploft de takken en de bodem uit. Volgende week kunnen we denk ik wel de eerste rabarber oogsten. Ook vond ik een vaste ridderspoor (Delphinium) die de winter had overleefd. Die geeft straks prachtige bloemen. Hij is erg mooi, maar ik heb tot nu toe weinig geluk met het zaaien en daarna in leven houden. Hetzelfde probleem heb ik ook met de eenjarige Ridderspoor (Consolida). Met veel moeite krijg ik ze opgekweekt in trays, maar degene die het uiteindelijk overleven geven op de raarste plekken zaailingen. Ik vond ze al tussen de voegen van het terras, waar ik ze vervolgens laat staan en vrolijk bloeiend staan ze dan in de weg. Nu heb ik er ook een paar in een pot met bollen. Als de bollen dan klaar zijn, kan de pot nog even blijven staan!

Prei zaailingen vind ik altijd grappig, ze komen dubbelgevouwen uit de grond omhoog. Ook bonen kiemen bijzonder. De boon splijt open en blijft dan gespleten aan het steeltje zitten, de eerste blaadjes komen er tussenuit gegroeid.

Gisteren zaaide ik een tray herfstprei en potjes met peterselie, koriander en Chinese bieslook, en omdat ik toch altijd vrolijk word van alleen al het plaatje op het zakje ook nog wat Spaanse margrieten. Die heb ik nog nooit eerder in de tuin gehad, ik ben benieuwd! Als ik zaai dan geef ik het liefst niet met een gietertje water, maar met de plantenspuit. Met de gieter komt er zo’n grote klots tegelijk dat alle zaadjes meteen naar het laagste punt in het potje spoelen, en dan kiemen ze daar allemaal op een kluitje. Daarom gebruik ik graag de plantenspuit. Ik moet nog even op jacht naar mijn drukspuit (zo’n ding met een pomp waar je niet de hele tijd hoeft te knijpen) want ik kreeg van al deze potjes en trays nat sprietsen kramp in mijn hand.
Ik wilde ook nog snijbiet voorzaaien, maar mijn trays waren op! Bijzonder is dat met die trays, het maakt niet uit hoeveel je er hebt, je hebt er altijd te weinig. Dus eerst maar eens trays leegmaken: In de zondag opgeschoonde bedden had ik mooi wat ruimte gecreëerd voor de in september gezaaide korenbloemen, wasbloemen (Cerinthe Major) en juffers in t’ groen.

Planten blijft wel lastig werk. Normaliter ging ik gewoon lekker op de grond zitten, met een fijn knielkussentje, kan je er goed bij, één hand kan steunen en de andere kan graven. Ik zat nu op mijn krukje (het laagste waar ik met niet al te veel moeite van omhoog kan komen) en dan voorover, maar mijn rug vindt het toch niet allemaal zo geweldig. Dus pakte ik mijn lange schepje om onkruidjes los te graven en mijn speciaal aangewezen buiten grijpstok om de onkruidjes op te vissen. Je mist dan wel wat controle, kan moeilijker voelen wanneer het plantje meegeeft of de wortel afscheurt, maar ik kan wel langer doorwerken. Voor het planten gebruikte ik ook mijn lange schepje. Gaatje graven, plantje uit mijn rijdende plantenwinkeltje (rollator met twee verdiepingen vol gezellig plantgoed) op mijn schepje leggen en dan zo in het gaatje deponeren. Ja ze vallen ook wel van het schepje af en of scheef in het gaatje, maar gelukkig zijn dit stevige plantjes die wel wat kunnen hebben. Ik denk dat ik met de tomaten en paprika’s straks toch wat subtieler om moet gaan. Nog een beetje aarde eromheen schuiven en aankloppen met het schepje en je hebt een plantje geplant! Niet met zoveel liefde als ik het normaal doe, maar ze doen het er maar mee. Ze zouden het eens moeten onderzoeken, of plantjes die met veel liefde voorzichtig aangeduwd worden beter groeien dan als het machinaal gebeurt, ik ben benieuwd.

Bijkomend voordeel van dit klusje is dat het plaatsvond onder de ineens ontplofte sierkers, waar het al snel gonsde van de bijen. Heerlijk geluid!

En wat heb je vandaag gedaan in de tuin? Geen fluit. Niets substantieels. Gerommeld. Wat potjes opgeruimd, water gegeven en een rondje foto’s gemaakt van dingen die nu bloeien en knoppen van wat er aan zit te komen qua bloei. En genieten van alle explosieve groei. Zoveel belofte in al die knoppen en kiempjes. De tuin staat op ontploffen. Kijk jij naar je tuin en vind je het kaal en saai nu? Plant dan van de herfst een of meerdere van onderstaande planten en je hebt volgend jaar genoeg te zien in het vroege voorjaar!