Overdrijven

Sommige planten houden van overdrijven. Enorme bloemen, of juist enorme vruchten. Andere planten maken heel veel blad. Zoals mijn zoete aardappel. Als ik hem z’n gang had laten gaan, was hij de hele platte bak door gegaan en ook nog ruim een meter daarbuiten getreden. Maar we hebben hem regelmatig streng toegesproken en bijgesnoeid, zodat de planten ernaast nog konden groeien en het pad begaanbaar bleef. Misschien had ik dat niet moeten doen, want gisteren ging ik de zoete aardappelen oogsten, en ik was niet onder de indruk. De grootste knollen waren nog steeds niet de moeite van het schillen waard. Daar heb ik dan een heel seizoen voor gezorgd en getroeteld. Er was overigens nog een grotere knol dan op de foto, maar die was aangeknaagd door de familie spitsmuis die ik dakloos maakte door het rooien van de plant. Twee eerdere pogingen zoete aardappelen te kweken hebben ook geen eetbaar resultaat gegeven, dus ik denk dat ik het verder maar opgeef. Onze grond en klimaat zijn niet geschikt.

De tweede lichting courgettes begint wat opbrengst te geven. Vorige week oogstte ik twee kleine courgettes van de Black Beauty, en inmiddels zitten er ook al weer drie kleintjes aan. De gele courgette (Goldrush) komt nu ook net een beetje op stoom, maar de Pattison heeft duidelijk langer nodig om vruchten te produceren, dat is dus geen geschikte keuze voor een tweede zaai. De oude planten zijn grotendeels afgestorven en zullen geen oogst meer geven. Het is leuk om nog wat courgette’s te hebben nu, maar of ik die vier of vijf extra courgettes de ruimte en moeite waard vind, daar ben ik nog niet over uit. Misschien als ik ze volgend jaar wat eerder zet, dat het dan meer doet, maar dan moet er wel net plek zijn in de tuin.

Het droge weer was ook nuttig om de dahliaknollen uit de grond te halen. Zeker op onze natte veengrond gaan de knollen rotten in de winter. Het voelt toch altijd een beetje krom om de planten uit de grond te halen als ze het nog zo goed doen, maar ik had ook geen zin om straks in de natte kou in de modderige grond te moeten wroeten. Wel waren er opvallend veel beestjes te vinden in de mooie bloemen, dus als je de mogelijkheid hebt ze te laten staan, bied je die ook weer een mooi huisje!

Deze hele afgelopen week heb ik dus in etappes de dahlia’s gerooid. Elke dag een plant of vier en dan was het wel weer genoeg, ik moet het ook niet overdrijven. Het briljante is wel dat ik op mijn rubberlaarzen toch weer aardig kan lopen al heb ik er geen brace in! Het is wel een crime om ze aan te trekken, maar het lukt! Met de brace in mijn schoenen loop ik wel een stukje steviger, want mijn enkel stabiliteit is nog volledig afwezig, maar de stijfheid van de zool in mijn regenlaarzen voorkomt in ieder geval dat mijn voet sleept, dus zolang het vlak is kan ik er aardig mee lopen. Moet je natuurlijk niet allemaal gaten in de groentetuin gaan graven, en daar dan vervolgens instappen, want dan zwik je gewoon doodleuk door je enkel. Gelukkig viel de schade mee! Voor de winter moet ik nog wel een warmere oplossing hebben, want mijn spieren vonden de kou maar niets met als effect extra spasme…

Nadat ik de bloemen had geknipt die er nog in zaten (en toch maar nog even in een vaas had gezet, want anders is het toch ook zonde) knipte ik de planten helemaal af en wipte ik de knollen met de spitvork omhoog. De aarde er even goed af kloppen of peuteren, grote knollen eventueel meteen splitsen en dan met een touwtje een labeltje om de knol binden. De aarde valt er met dit weer een stuk beter tussenuit dan als het al een week regent. Daarna legde ik ze op een krant verder te drogen, zodat ik ze volgende week in een doos met houtkrullen in de schuur kan opslaan.

Ook verspeende ik de gezaaide kooltjes naar grotere trays. Ik blijf het verschil in succes verrassend vinden. Alle zaden even oud, alle zakjes al open, maar het ene kiemt heel goed (de spitskool deze keer) en het andere komt nauwelijks op (de rode kool).

De tomaten in de kas groeien rustig door. De planten maken inmiddels een mooi tunneltje, zodat de tomaten ook boven je hoofd te plukken zijn. Vorig jaar konden we tot in november eigen tomaten eten, dat is toch fantastisch!
De laatste aubergine heb ik vandaag als lunch gegeten samen met geroosterde zoete aardappel, zwarte bonen, vegaballetjes en een hoummous dressing, heerlijk! Die planten kunnen er komende week wel uit, net als de pepers, die langzaamaan af aan het sterven zijn.
De paprika’s gaan nog stug door, er hangen nog zeker tien vruchten aan die langzaam nog wat door kleuren. Ze zijn niet allemaal zo groot meer als in het begin van het seizoen, maar ze smaken er niet minder om!

Onder het platte glas groeien nog andijvie en slaplantjes, bietjes en sperziebonen.

De herfst is goed op dreef en de winter komt er aan! Heeft iemand nog suggesties voor stevige warme laarzen liefst met rits?